400 BATÓW (1959)
   (Les Quatre Cents Coups)

Reżyseria: François Truffaut
Scenariusz: François Truffaut, Marcel Moussy
Zdjęcia: Henri Decaë
Scenografia: Bernard Évein
Muzyka: Jean Constantin
występują:
Jean-Pierre Léaud - Antoine Doinel
Claire Maurier - matka
Albert Rémy - ojczym
Patrick Auffay - René Bigey
Guy Decomble - nauczyciel francuskiego
Georges Flamant - ojciec Renégo
Henri Virlojeux - portier
Claude Mansard - komisarz

czas: 98"
Produkcja: Carosse, Francja

François Truffaut, jeden z przywódców francuskiej nowej fali miał trudne dzieciństwo. Pozbawiony opieki zamożnych rodziców, wychowywał się poza domem rodzinnym - u babki i w internatach - niejednokrotnie popadał w konflikt z wieloma instytucjami. "400 batów" jest portretem trzynastoletniego chłopca, niechcianego dziecka pewnej przeciętnej mieszczańskiej rodziny z Paryża. Każde z rodziców na swój sposób go kocha, Antoine jest jednak niezwykle wrażliwy i ma wewnętrzne poczucie wolności; dom nie spełnia jego oczekiwań. Szkoła z anachronicznym systemem kar wychowawczych jest dlań odstręczająca. Ciąg pechowych okoliczności popycha go do ucieczki z domu i chęci przeżycia wielkiej przygody - podróży nad morze. Kradzież maszyny do pisania kończy się domem poprawczym. Zarówno społeczne instytucje jak i rodzice są dla chłopca surowi. Uciekając z zakładu poprawczego Antoine spełnia swe wielkie marzenie - dociera na nadmorską plażę. Film kończy znamienne ujęcie: twarzy chłopca i jego pytających oczu. K. Eberhardt uznał dzieło Truffauta za dokument lirycznego dojrzewania. Dojrzewania, którego przestrzeń rozpostarta jest pomiędzy indywidualnym losem jednostki a normatywnością nie kreatywnością społecznych instytucji. Nie ma w nim natrętnego socjologizmu, jest obrona humanizmu jako wartości głównej. François Truffaut mówił: "(...) lepiej rozumiem świat dzieci niż dorosłych. Chciałem zrobić jak najwierniejsze studium tego okresu, bo źle jest on znany rodzicom." Film z dokumentalną powściągliwością, w otwartej, luźnej konstrukcji opatrzonej wrażliwością i intymnością opowiada także o tym, jak bardzo nieostra jest granica między normalnym, a przekraczającym normę.

François Truffaut

Urodził się 6 lutego 1932 roku w Paryżu. Jego zainteresowanie filmem zaczęło się w wieku lat 7, gdy zaczął namiętnie bywać w kinie. W 1947 roku zapisuje się do klubu filmowego, gdzie spotyka Andre Bazina, autorytet we francuskiej krytyce. Będzie on odtąd jego protektorem. W 1953 ukazują się jego pierwsze krytyki w "Les Cahiers du Cinema". W 1954 na próbę Truffaut reżyseruje swój pierwszy film krótkometrażowy. Dwa lata później zostaje asystentem Roberto Rosselliniego. W 1957 zakłada własną firmę produkcyjną "Les Films du Carrosse". W 1959 sukces jego pełnometrażowego debiutu staje się zaczątkiem francuskiej nowej fali. François Truffaut nadal jest najpopularniejszym francuskim reżyserem. Tematyka jego filmów obraca się wokół tematów namiętności, kobiet, dzieciństwa, wierności. Zmarł na raka 21 października 1984 roku w Paryżu.

Filmografia:

Une visite (1955); Les Mistons (1957); Une histoire d'eau (1958); Les Quatre cents coups (1959) (Best director, Cannes 1959); Tirez sur le pianiste (1960); Jules et Jim (1961); Tire au flanc (1962); L'Amour a vingt ans (1962); La Peau douce (1964); Fahrenheit 451 (1966); La Mariée était en noir (1967); Baisers volés (1968); La Sirene du Mississippi (1969); L'Enfant sauvage (1969); Domicile conjugal (1970); Les Deux anglaises et le continent (1971); Une belle fille comme moi (1972); Nuit Américaine, La (1973); L'Histoire d'Adele H. (1975); L'Argent de poche (1976); L'Homme qui aimait les femmes (1977); La Chambre verte (1978); L'Amour en fuite (1979); Le Dernier métro (1980); Femme d'a cóté, La (1981); Vivement dimanche (1983)