WŁADCA MUCH (1963)
   (Lord of the Flies)

Reżyseria: Peter Brook
Scenariusz: Peter Brook

występują:
James Aubrey - Ralph
Tom Chapin - Jack
Hugh Edwards - Piggy
Roger Elwin - Roger
Tom Gaman - Simon
Roger Allen, David Brunjes, Peter Davy, Kent Fletcher, Nicholas Hammond, Christopher Harris, Alan Heaps, Jonathan Heaps, Burnes Hollyman, Andrew Horne
Czas trwania: 92"
Produkcja: Wielka Brytania
czarno-biały

Samolot ewakuujący dzieci po wybuchu III wojny światowej ulega katastrofie u brzegów bezludnej wyspy. Wśród ocalałych są wyłącznie chłopcy w wieku od 6 do 12 lat. To cywilizowane, dobrze ułożone dzieci, które wkrótce założą społeczeństwo oparte na prawie przemocy. Mechanizm znikczemnienia jest głęboki i przerażający; gdy w końcu na wyspę przybywają niosący pomoc dorośli, tylko jeden z rozbitków zechce wrócić do dawnego ładu organizacji społecznej. Film jest adaptacją głośnej powieści Williama Goldinga, laureata Nagrody Nobla. Uznano, że pisarz zdaje się pokazywać, że demokracja jest wytworem kultury, zaś skłonność do totalitaryzmu jest organiczną częścią ludzkiej natury. Krytycy interpretowali książkę Goldinga i film Petera Brooka wieloznacznie: jako antropologiczną opowieść o konstrukcji społecznej i micie ofiary; jako dzieło o istocie sakralnego morderstwa; jako opowieść o upadku człowieka poprzez wyzbycie się wegetarianizmu i uwikłanie w spożywanie mięsa (od Raju do kultury); widziano w filmie analizę powstawania społeczeństw totalitarnych opartych o lęk; uznawano, że obaj twórcy ujawniają proces pozbywania się tożsamości (symboliczne założenie masek) i uciekania od odpowiedzialności. Pisano także, iż w węższej perspektywie dzieła pokazują, czym jest dziecko jako nieukształtowana osoba i czym jest natura w odniesieniu do pojęcia zła. Golding mówił: "Zawsze odnosiłem wrażenie, że dzieciństwo jest chorobą, z której się wyrasta; że dzieci są chyba skazane na smutek, ponieważ są dziećmi i dopiero w wieku dojrzałym mają szansę jego uniknięcia". Tym samym Golding sytuował dzieci bliżej Natury. J.J. Rousseau widział w Naturze samo dobro, film i powieść zwracają się przeciw utopiom zbudowanym na wierze w pierwotną dobroć natury ludzkiej. "Zrozumiałem - mówi pisarz - ile głupoty tkwi w naiwnej, liberalnej i prawie jak z Rousseau teorii głoszącej, że człowiek jest zdolny do perfekcji, jeśli zostawić go samemu sobie."

Peter Brook

Peter Brook, angielski reżyser teatralny i filmowy, urodził się 21 marca 1925 roku w Londynie. W teatrze debiutował jako nastolatek na deskach Royal Shakespeare Company, gdzie realizował później wiele przedstawień. W swej twórczości łączy teorie Bertolta Brechta, Wsiewołoda Meyerholda i Jerzego Grotowskiego oraz koncepcję teatru okrucieństwa Antonina Artauda. W 1970 roku w Paryżu założył International Centre of Theatre Research. Wraz ze swą grupą teatralną wystawia eksperymentalne przedstawienia, m.in. Orghast i Mahabharatę (1985; film 1989), dziewięciogodzinną adaptację indyjskiego poematu epickiego.

Filmografia:

King Lear (1953) (TV); The Beggar's Opera (1953); Moderato cantabile (1960); Lord of the Flies (1963); Marat/Sade (1966); Tell Me Lies (1968); King Lear (1971); Meetings with Remarkable Men (1979); La Tragedie de Carmen (1983); The Mahabharata (1989)